Begin augustus 2007 begint in Oezbekistan een nieuwe (derde)
golf van een fobie voor Slavische mensen, die zich uit in massaal wrede aanslagen op Russischtalige burgers.
De eerste golf van geweld kwam in de eerste jaren van onafhankelijkheid van Oezbekistan (1991-92).
De instabiliteit van de politieke en economische toestand in
het land brengt een golf van haat op grond van nationaliteit tot ontploffing,
die de basis was voor meedogenloze aanslagen op Russischtalige burgers in heel Oezbekistan. Daders maakten geen onderscheid,
de aangeslagen waren gericht op alle mensen van het Slavische ras - zwangere
vrouwen, bejaarden, minderjarigen…
De eerste golf van geweld onder het mom van “bevrijding
van het Russische juk ” was de wreedste. De president van Oezbekistan kon de golf van
wreedheid niet stoppen en veel Russischtalige burgers zijn in paniek geëmigreerd of gevlucht uit het land. Niemand heeft de
verantwoordelijk genomen en de overheid noemde de nationalisten de reden van het geweld.
De tweede golf van antipathie kwam in de jaren 1994 -95.
De actie van geweld
in Chirchik en andere staten in de buurt van Tasjkent waren goed gepland en hadden
een lokaal karakter. De slachtoffers waren allen mannen zonder onderscheid in leeftijd- van jonge mensen tot bejaarden.
En nu in augustus 2007 komt er een nieuwe golf van zinloos geweld
tegen Russischtalige burgers omdat het verhogen van kosten voor basis levensmiddelen en massaal armoede van mensen wordt toegeschreven
aan de Russischtalige mensen; die als zondebok worden aangewezen. Bovendien zijn er in het land veel jonge mensen van 14 -15
jaar zonder werk en school als gevolg van veranderingen binnen het onderwijs. Oezbekistan heeft alle hoogste klassen van middelbare
scholen gesloten maar er zijn niet genoeg plaatsen in de colleges voor alle kinderen.
De mensen zijn boos en plattelanders uiten zich in aanslagen op Russischtalige burgers.
De vorm van geweld is altijd hetzelfde – groepen van jonge Oezbeekse mannen van 8 en meer vallen eenzame
voorbijgangers aan, beroven ze en vluchten weg.
Aangifte bij de politie heeft geen zin. Vaak wordt de zaak afgesloten omdat de daders onvindbaar zijn. En als er al iemand wordt opgepakt dan wordt de zaak gesloten in verband met “geen
bewijzen”. De mensen hebben geen vertrouwen in de “rechtenbeschermende
organisaties” en de politie staat aan de kant van de daders.
“De schuldige”
vinden is niet belangrijk “de schuldigen van het slechte huidige leven in Oezbekistan zijn Russischtalige mensen”.
Maar het interessante is, het
is immers bekend dat Oezbekistan een “politie land” is, dat alles
wat in land gebeurt, gebeurt met goedvinden van politie agenten. Bovendien als
de politie agent zijn uniform uitdoet is het moeilijk verschil te zien tussen wetlopende burgers en gewone burgers, die haat opwekken tegen Russischtalige burgers.
Waarom kon de leider van het land deze drie geweldsgolven niet
stoppen?
De vraag komt op: “Misschien zijn deze gebeurtenissen wel
door Islam Karimov zelf aangewakkerd?”. Immers, het is gemakkelijker, mensen met gevechten tussen burgers van economische
en sociale problemen af te leiden.
Bovendien, potentiële slachtoffers zijn er in de staten van Oezbekistan
meer dan genoeg. Misschien heeft president Karimov het voornemen om met
deze acties van geweld tegen Russischtalige burgers het uitroeien de Russischtalige
burgers te bevorderen omdat die een hindernis zijn voor het terugbrengen van Oezbekistan naar een middeleeuwse toestand.
15/08/2007
