Opzettelijk geheugenverlies.

 Op 13 Mei 2008 herdenken de inwoners van de Oezbeekse stad Andizhan  hun familie leden, die tijdens de vreedzame manifestatie op 13 mei 2005 werden doodgeschoten. Tijd gaat onverbiddelijk snel. Voor de families van die gedode mensen lijken de 1096 dagen een week, die door de bittere herinneringen omvloog.  Voor anderen werd deze tijd een gordijn, waar achter het mogelijk is om de tragedie te verbergen.

Het is mogelijk om te denken dat er niets vreselijk is gebeurd tijdens die warme dag in Mei. Het is mogelijk te vergeten dat het mensenbloed van duizenden onschuldige mensen met een waterpomp  is weggepoetst van het asfalt. En lijken, die in het geheim zijn begraven in de buurt van de stad, kunnen niets meer vertellen.

De top van de Europese Unie is al besmet met dit opzettelijk geheugenverlies. Deze positie is begrijpelijk – het buitenlands beleid is het  aan zijn zeer belangrijke principes van de extractie verplicht om het in hun voordeel te verhalen, aangezien de belangrijkste zorg altijd  de  economische prioriteiten zijn.

Iedereen speelt toneel -de Ministers van Buitenlandse zaken van de Europese Unie dit hebben goedgekeurd en die belachelijke sancties voeren tegen Oezbekistan, en de Oezbeekse president, die deze sancties minacht, en tegelijkertijd showacties van oppakking en vrijlating van de mensenkrachtactivisten houdt.

Beide kanten zijn tevreden, maar de gemeenschap wordt langzaam maar zeker besmet met dit geheugenverlies omtrent  daden tegen mensen. En de Europese Unie kan met een schoon geweten de strijd voor de energiebronnen van Oezbekistan voortzetten en ook, met een succesvolle distributie, de militaire basissen van Duitsland voor een langere periode binnenlaten in de Oezbeekse stad Termez .

Op 13 Mei, 2008