Op 20 juni vieren we Wereldvluchtelingendag.

1. Vluchteling is…

Het Internationaal Verdrag betreffende de Status van Vluchtelingen definieert een vluchteling als:

een persoon die uit gegronde vrees voor vervolging wegens zijn ras, godsdienst, nationaliteit, het behoren tot een bepaalde sociale groep of zijn politieke overtuiging, zich bevindt buiten het land waarvan hij de nationaliteit bezit, en die de bescherming van dat land niet kan of, uit hoofde van bovenbedoelde vrees, niet wil inroepen, of die, indien hij geen nationaliteit bezit en verblijft buiten het land waar hij vroeger zijn gewone verblijfplaats had, daarheen niet kan of, uit hoofde van bovenbedoelde vrees, niet wil terugkeren. Indien een persoon meer dan één nationaliteit bezit, betekent de term "het land waarvan hij de nationaliteit bezit" elk van de landen waarvan hij de nationaliteit bezit. Een persoon wordt niet geacht van de bescherming van het land waarvan hij de nationaliteit bezit, verstoken te zijn, indien hij, zonder geldige redenen ingegeven door gegronde vrees, de bescherming van één van de landen waarvan hij de nationaliteit bezit, niet inroept.

België is een van de landen die het vluchtelingenverdrag (de Conventie van Genève en het Protocol van New York) ondertekenden. Dat gebeurde op 22 juli 1953. Hierdoor verbond België er zich toe om bescherming te verlenen aan de vluchtelingen op zijn grondgebied. Deze bescherming bestaat o.a. uit de garantie dat de vluchteling niet teruggestuurd kan worden naar zijn land van herkomst.

Daarnaast verklaarde België zich akkoord om vluchtelingen een aantal basisrechten te garanderen. Een van deze basisrechten is de plicht om iedereen die legaal op het grondgebied verblijft een recht op menswaardig bestaan te garanderen.

Het zou te eenvoudig zijn als men iedereen die verklaart vluchteling te zijn onmiddellijk als vluchteling zou erkennen. Om misbruiken te voorkomen wordt elke aanvraag apart onderzocht door de bevoegde asielinstanties. Dit onderzoek gebeurt telkens weer met de nodige zorg.
Zolang het onderzoek loopt, wordt de betrokkene een kandidaat-vluchteling of asielzoeker genoemd en mag hij of zij in België verblijven.

Een asielzoeker is dus iemand waarvan wordt onderzocht of hij of zij als vluchteling kan erkend worden. Indien de bevoegde instanties erkennen dat er een gegronde vrees voor vervolging bestaat, wordt de asielzoeker ontvankelijk verklaard voor het vluchtelingenstatuut en krijgt de aanvrager een verblijfsvergunning. In het andere geval, ontvangt de aanvrager een bevel om het grondgebied te verlaten. Dit is dan ook het moment waarop een asielzoeker ophoudt asielzoeker te zijn en het opvangcentrum moet verlaten.

2.Wat echt gebeurd  met een vluchtelingen status in Belgie? 

De laatste jaren kwam het hoogste procentage  asielzoekers uit Rusland. Een relatief groot aantal asielzoekers uit de Russische Federatie is van Tsjetsjeense afkomst. Zo goed als alle Russische asielzoekers die in 2006 als vluchteling werden erkend, waren van Tsjetsjeense afkomst.

Onderzoek heeft aangetoond dat veel  mensen via legale weg naar  Europa komen.  Ze kopen een reis naar een Europees land, krijgen een visum en komen hier om een beter leven te zoeken. Veel gezinnen reizen van het ene naar het andere EU-land in de hoop een verblijfsvergunning te krijgen.  Asielzoekers zijn een makkelijke prooi voor profiteurs. Zij weten dat mensen  niets nodig hebben om  asiel te vragen.  Alleen verschrikkelijke verhalen zijn voldoende voor een dak boven hun hoofd en eten, materiële of financiële steun van Fedazil.

9 van de 10 asielzoekers zeggen dat zij geen identiteitskaart of paspoort hebben. Ze geven valse gegevens op of hebben valse paspoorten. Of de  mensen “spelen” met afkomst  en woonplaats. Soms  hebben ze domicilie in een bepaalde stad, maar zeggen ze dat ze uit een andere stad komen. Ze noemen zich “verdedigers van het Vaderland” maar hebben meestal nooit in een oorlogsland gewoond. Bovendien worden oorlogproblemen aangewend door profiteurs, terwijl echte vluchtelingen vanuit oorlogsgebieden geen geld en geen kans hebben om naar andere landen te vluchten.

3. LOI…

Alle asielzoekers moeten op grond van  de Conventie van Genève  goed worden behandeld door de Belgische asielinstanties. Ze krijgen steun van OCMW en moeten ook het huishoudelijk reglement van het Lokaal Opvanginitiatief (LOI) van het OCMW en de wetten en regels van Belgie respecteren.

Volgens de strenge regels mogen asielzoekers geen auto’s hebben, er mogen geen gasten of vrienden logeren in een huis van het LOI…

Maar niemand  controleert dat. Profiteurs kunnen doen wat ze willen doen.

4. Als resultaat zien we  veel kwade reacties van Belgische inwoners staan onder artikelen over asielzoekers.  Waarom is er zo veel agressie?

Omdat:

1. De Belgische overheid duizenden profiteurs binnenlaat, waardoor het steeds moeilijker wordt om de echte vluchtelingen te onderscheiden van de profiteurs.
2. Asieltoeristen alle mogelijkheden hebben om hier in het zwart werken.
3. Het Belgische asielbeleid van Belgen racisten maakt. Als een Belg naar het OCMW gaat voor steun, moet hij, om daarvoor in aanmerking te komen, niet in het bezit zijn van een huis of auto. Zij moeten dan eerst hun huis of auto verkopen. Belgische asielzoekers (of mensen zonder papieren) echter krijgen een sociale woning en hebben soms niet een maar 2-3 auto’s en organiseren grote feesten .
4. Europese migranten (bijvoorbeeld van Nederland) moeten veel papieren meebrengen als ze naar  België willen verhuizen. Zij moeten bovendien aantonen, dat zij verzekerd zijn, een inkomen vanuit Nederland hebben en een verklaring overleggen, dat zij nooit met de politie in aanraking zijn geweest. Anders krijgen zij geen verblijfsvergunning.  Voor asielzoekers is alles  makkelijk – al hebben ze  in eigen land een misdaad  gepleegd of zelfs in België in de gevangenis hebben gezeten, dan nog kunnen zij voor regularisatie in aanmerking komen (voorbeelden daarvan zijn bekend).
5. Familieleden van “asielzoekers” naar België komen en  paspoorten meebrengen.
6. Ex-asielzoekers wekenlang op vakantie gaan naar hun thuisland (waar is hun angst voor het oorlogsgeweld en de vrees om door de politie opgepakt te worden? Is deze dreiging voorbij gelijk met het verkrijgen van een verblijfsvergunning?)

Wij kunnen zo nog even doorgaan.

Échte asielzoekers krijgen daardoor ook steeds minder kansen op hulp en een verblijfsvergunning.

Negen van de tien asielzoekers in België vraagt zogenaamd asiel op grond van hun politieke overtuiging en worden daardoor zogenaamd bedreigt. Als deze mensen in hun eigen land  politiek actief waren, zouden  ze zich hier ook met deze zaken betreffende hun land moeten bezighouden.  Maar  de realiteit is anders. Gelijk met het verkrijgen van de verblijfsvergunning  verdwijnt alle interesse in de verbetering van de toestand in hun land van herkomst. Er is een naam voor deze asielzoekers. Asieltoeristen.

De échte asielzoekers zouden welkom moeten zijn, maar asieltoerisme aanpakken zou het doel van Europese politiek moeten zijn. Ze moeten ook beter contact hebben met alle Europese ambassadeurs van landen van waaruit veel asielzoekers komen.  Asielzoekers zijn boksbal voor autochtonen. Autochtonen kunnen niets uitrichten tegen de regering en richten daarom, vooral in slechte economische tijden, al hun woede op de zwaksten in de samenleving, in dit geval de asielzoekers. In feite gebeurt dan hetzelfde als datgene, waarvoor de politieke vluchteling uit zijn land is gevlucht.  

Dus, spijtig genoeg wordt het vluchtelingenverdrag in de praktijk in België niet toegepast. Een ieder heeft wel het recht om te vluchten, het recht  om hier asiel te zoeken, maar  eerlijk onderzoek is niet gegarandeerd en de kans op asiel voor echte asielzoekers wordt steeds kleiner!

19.06.2009